Bangkok

Dag allemaal!

Het is weer tijd voor een korte update uit het zonnige zuiden. Vorige keer stond ik op het punt om het open-water deel van mij PADI te gaan doen. Helaas is dit niet gelukt maar ik kon gelukkig wel regelen dat ik het gratis nog een keer mag proberen. Dus over een paar maandjes waarschijnlijk alsnog een poging... :)

Na Koh Tao zijn we op vrijdag met de boot en bus weer naar Bangkok vertrokken. Zondag zou Karlijn weer naar huis gaan dus op een gegeven moment werd het tijd om een bus naar het vliegveld te boeken. Daar kregen we vervolgens te horen dat er op zondag helemaal geen vervoer zou zijn omdat de demonstrerende menigte van plan was om door de stad de marcheren en daarmee het verkeer lam te leggen. Ik was wel enigszins verbaasd want ik had eigenlijk gehoopt dat het alweer rustig zou zijn geworden in Bangkok. Deze mensen zijn namelijk 1 dag na mijn aankomst in Bangkok al begonnen met demonstreren en dat houden ze nu dus al vier weken vol! Intussen kamperen ze met z'n duizenden op 1 van de hoofdwegen van Bangkok. Dat wil zeggen, een behoorlijk deel slaapt gewoon op straat of achterin de open laadklep van de auto. Het vervelende is dat dit allemaal vrijwel direct grenst aan het toeristencentrum (Kao San road), waardoor je er als toerist dus echt heel dichtbij zit.

Zoals jullie waarschijnlijk al wel hebben gehoord ging het hier dus zaterdagavond helemaal los. Het leger was massaal aangetreden en stond te wachten in een van de zijstraten, aan het einde van de toeristenstraat. Op een gegeven moment liepen wij door de straat en toen zagen we alle verkopers met nogal flink veel haast hun spulletjes bij elkaar rapen en ervandoor gaan danwel naar binnen halen en de winkel sluiten. Zo rond 21.30 's avonds waren de toeristenstraten dan ook vrijwel leeg, heel raar om dat zo mee te maken! We zijn nog even bij het leger om de hoek gaan kijken omdat we toch wel wilden weten wat er nou aan de hand was en vooral wat de status was. Verder is het voor de toeristen niet gevaarlijk om bij het leger of bij de roodhemden in de buurt te komen of er zelfs tussendoor te lopen. Je moet alleen zorgen dat je er niet tussenin komt te staan...

Daarna zijn we gaan eten en even wezen internetten. Nou die timing was dus maar goed ook want ondertussen werd er een paar honderd meter verderop dus een veldslag gevoerd tussen de roden en het leger. Later die avond zijn we weer teruggelopen naar de plek waar het leger zich eerst had opgesteld. Het leger was inmiddels vertrokken en de straat was een enorme puinhoop: kapotgeslagen auto's, barricades, kogelgaten in de muren, terplekke opgezette gedenkplekken voor de gevallenen... Echt heel bizar om daar zo rond te lopen. Overal om ons heen liepen de roden, maar iedereen was nog steeds supervriendelijk tegen ons. We hebben zelfs nog met een paar van deze mensen staan praten over wat er nou gebeurd was. Er liepen ook steeds meer toeristen rond om te kijken en foto's te maken. Daarbij werden we zelfs aangemoedigd door de Thai, want hoe meer foto's hoe meer aandacht in de media natuurlijk.

Na een tijdje hebben we het maar voor gezien gehouden en zijn we teruggelopen naar het hotel. De volgende dag werd het in de loop van de dag weer business as usual. Ongelooflijk eigenlijk als je bedenkt dat er net zo'n veldslag om de hoek heeft plaatsgevonden en dat het normale leven de volgende dag eigenlijk meteen weer wordt opgepakt. Gisterenavond is Karlijn richting vliegveld gegaan en ik ben nog met wat mensen wat gaan drinken in Kao San road. En toen werd het contract met de avond ervoor ineens nog groter; het is hier nu Thai nieuw jaar en dat vieren ze altijd met flinke watergevechten. Dus gisteranvond was iedereen ineens met waterpistolen in de weer en liep men elkaar een beetje nat te spuiten op straat. Ik heb na wat biertjes ook maar even twee emmers gegrepen en heb me de rest van de nacht (drijfnat) prima vermaakt :). Straks wel uitkijken op straat want het waterballet gaat geloof ik nog twee of zelfs drie dagen zo door! :D

Nou en dat was het wel weer zo'n beetje... behalve, oh ja, ik heb besloten om nog een paar weken terug te gaan naar Australie om in Sydney te gaan werken. Want geloof het of niet, na meer dan zeven maanden reizen, en elke dag nieuwe indrukken opdoen ben ik toch wel een beetje verzadigd geraakt. Dus is het tijd om weer even te herontdekken hoe het was om te werken en weer in de routine terecht te komen. Daarna kan ik dan vast weer met frisse zin gaan verderreizen naar Laos, Vietnam en Cambodia. :D

Groetjes,
Lex

PADI duikcursus op Koh Tao

Hoi hoi,

hier een korte update over de afgelopen week!

Na de full moon party zijn we met de ferry doorgereisd naar het duik-eilandje Koh Tao. Dit eilandje heeft nog een heel relaxde sfeer, nog geen enorme resorts en geen kermis-achtige taferelen met gogo shows enzo.

Hier zijn Karlijn en ik allebei op vrijdag aan onze PADI duikcursus begonnen. Eerst krijg je een dag theorie theorie en daarna gingen we op zaterdag het zwembad in. In het zwembad ging bij mij al vrij snel het licht uit. Het hele idee van onder water ademen wilde er bij mij gewoon niet in en ik kon gewoon niet onder water blijven. Echt, een hartslag van 200, bloednerveus en ik vond het eigenlijk doodeng. Het ging zooo enorm tegen mijn gevoel in! Mijn hele hersenpan roept je moet gewoon naar boven want dit kan niet! Ik was ook heel bewust aan het ademhalen, helemaal in en helemaal uit. Dus ik zat heerlijk duizelig te worden daar onderwater, echt niet prettig. Dus, aan de kant gaan zitten terwijl de rest lekker verder ging. Voor mij was het op dat moment echt even einde verhaal.

Op zaterdag ging iedereen verder met zijn boot-duiken en ik zat bij het resort. Op een gegeven moment had ik weer wat moed verzameld om het toch nog een keer te proberen maar toen was er geen instructeur beschikbaar om mee te oefenen.

De duikschool is gelukkig wel heel flexibel, want ze zijn bereid om veel meer tijd in mij te steken, en zelfs 1 op 1 begeleiding te doen. Uiteindelijk ben ik gisterenmiddag met 2 instructeurs gewoon de zee ingelopen. Daar had ik op een gegeven moment de klik van 'hey ik wil naar boven' maar dat kon niet want gelijk onder me was koraal en toen heb ik maar besloten onder water te blijven. Want waarom moet je eigenlijk naar boven als je gewoon zuurstof hebt daar beneden? Daarna ben ik het zwembad ingegaan en heb ik alle basisvaardigheden geoefend. (regulator uit je mond en weer indoen, duikbril af en op, duikbril vol laten lopen, emergency ascent, buddy breathing, weight belt af en om doen etc etc. En dat ging allemaal super goed, bijna alles in 1 keer en erg relaxed. Nu zou ik vandaag met de boot meegaan maar ja omdat ik geen groep meer heb moet ik ergens anders bij en de groepen zaten vol. Dus ik moet weer een dagje wachten en dan kan ik morgen met een groep mee de boot op.Straks dus maar even een scooter huren en het eilandje rondscheuren. Ook mooi!

Nu ben ik alleen wel weer zenuwachtig aan het worden dus ik moet maar bljven focusen op gisteren in het zwembad. Toen ging alles ineens als vanzelf, en het is nu alweer lastig het me voor te stellen hoe gemakkelijk het allemaal ging en hoe kalm ik was onder water. Karlijn is inmiddels gisteren voor d'r PADI geslaagd en is vandaag met haar advanced begonnen. Daar is ze dan morgen alweer mee klaar dus dat gaat lekker vlot! Als alles voor mij volgens plan gaat ga ik morgen en overmorgen met de boot mee, zodat ik op donderdag mijn duikcertificaat heb.

Einde van de week gaan we terug naar Bangkok. Ik moet zondag Thailand uit omdat mijn visum verloopt dus ik ga gelijk door naar Laos en ondertussen vliegt Karlijn weer terug naar Nederland.

Nou, tot zover dit korte verhaal. Ik ben heel benieuwd naar morgen, duiken in de zee!

Groetjes,

Lex

Phuket, Kao Sok en Koh-Pagnan

Hoi allemaal!

Na het vorige verhaal zijn we richting de eilandjes van Thailand gevlogen vanuit de plaats Chiang Mai in het noorden. Eerst hebben we allebei nog een vlucht in de deltavlieger gemaakt en dat was echt supergaaf. Opstijgen vanaf een kleine startbaan en daarna een minuut of 20 heerlijk zweven (met motortje) boven de rijstvelden. Ik vroeg al gelijk na het opstijgen of ik zelf mocht sturen en ik kreeg direct de ‘stuurstang' in handen, heel gaaf en ook best wel spannend om dat gelijk zo te mogen doen!

Na de landing ging Karlijn vliegen en terwijl ik zat te wachten spotte ik een gave motor in de hangar (beetje een harley-achtig ding :)) Van de eigenaar mocht ik erop dus ik heb me goed vermaakt met rondjes scheuren over de start-en landingsbaan, haha. (Kom d'r in Nederland maar eens om of je even op die motor mag scheuren zonder rijbewijs! ;). Een beetje Toys-for-boys natuurlijk maar wel erg leuk :p

Hierna zijn we dus naar het zuiden gevlogen en wel naar het eiland Phuket. Phuket ligt aan de zuidwestkant van Thailand, aan de Andaman-kust. Vlakbij ligt het eilandjes Koh-Pi-Pi en hier ligt het (prachtige) strand en de baai waar de film ‘the beach' (met Leonardo di Caprio, jullie kennen hem vast wel) is opgenomen. In Phuket is het nogal druk, en dat wisten we al maar we zijn toch naar een hotel in het uitgaanscentrum gegaan. Nou en wat een enorme kermis zeg! Overal neon-verlichting, bar-na-bar-na-bar en de pingpongshows en paaldansmeisjes vlogen je weer om de oren. Maar goed voor een paar dagen is dat dan ook wel weer grappig en het doel was toch om naar Pi-Pi te gaan.

We hadden een dagtochtje geboekt en daarmee zijn we met een speedboot met een man of 35 een aantal van de eilandjes langsgegaan. Het was een goed verzorgde trip en de eilandjes waren erg mooi maar we kregen wel een erg goed voorbeeld van hoe je met massa-toerisme een prachtige omgeving om zeep kunt helpen. Toen we aankwamen in de baai van ‘the beach' lagen er al zo'n 20 a 30 speedboten (zeg maar meer dan het halve strand) en er liepen honderden zo niet een paar duizend man rond op het strandje. Daarna kwamen er nog 3 enorme boten aan die nog een paar honderd man in het water lanceerden. Echt belachelijk druk dus, dus alleen even een paar plaatjes geschoten en daarna gauw weer weg. De speedboten geven vervolgens in de baai al flink gas, dus van het onderwater-leven in de baai blijft weinig over.

Na Phuket zijn we naar het nationaal park Kao-Sok gegaan, net ten noorden van Phuket. We hadden een rit geboekt met een minibusje vanuit Phuket en dit eindigde in een bizar avontuur, en eigenlijk ook de eerste negatieve interactie met een Thaise kerel. Nadat we ‘s ochtends een uurtje hadden gereden zette de chauffeur ineens de bus aan de kant van de weg en hij viel prompt in slap, terwijl de motor nog draaide. Ik heb dan toch maar een half uurtje laten slapen maar ja, omdat we geen idée hadden wat ie nou van plan was heb ik hem daarna toch maar wakkergemaakt. (voor je het weet sta je er 3 uur later nog!). Maar hij ging natuurlijk wel meteen weer rijden dus voor de zekerheid ben ik er maar wel voorin naast gaan zitten. Na een paar honderd meter leek het er verdacht veel op dat hij weer in slaap was gevallen want de bus zeilde langzaam maar zeker op de verkeerde weghelft terwijl er een vrachtwagen op ons afkwam. Toen heb ik zelf een ruk aan het stuur gegeven en geroepen dat hij de auto stil moest zetten. Nou en toen was ie dus wel wakker (en boos!) Dus daarna kon hij weer verder rijden. Vervolgens zaten we wat te kletsen over zijn rijstijl en toen werd ie ineens heel boos en ging rijden als een imbeciel met 140 over een soort van 80-kilometerweg. Daarna ging hij bijna stilstaan en beval ons uit de auto te gaan. Dat hebben we geweigerd (in the middle of nowhere, ja dahaag!) en toen ging hij weer rijden maar wel met een gebaar dat we niet meer mochten praten! Nou je kunt je dus wel voorstellen dat de sfeer in de auto niet zo best meer was. Gelukkig kwamen we na een uurtje bij de bushalte en toen konden we er eindelijk uit. Wat een opluchting om uit die bus te kunnen!!

Nouja en toen dus nog een paar honderd meter naar ons hotel. Vlakbij de ingang van het park hebben we geslapen in een soort van bungalow-boomhut, heerlijk luxe! De boomhutten stonden praktisch in de jungle dus eromheen zaten aapjes in de bomen, en die kwamen af-en toe een kijkje nemen. Dus toen we net in de kamer zaten stond er ineens een aap in de deuropening, echt heel raar. En daarna kwamen er ineens nog 4 of 5 aanstuiteren uit de bomen omdat we die ene wat brood aan het voeren waren. Echt junglegevoel, gelijk bij je boomhut! :D. De rit van die ochtend was daardoor gelukkig alweer snel (enigszins) vergeten.

Hiervandaan hebben we een gave trekking gedaan in het Kao Sok park. Daarbij zijn we eerst over een enorm meer gevaren om bij ons hotel te komen. We sliepen namelijk in op het water-drijvende hutten! Op de eerste dag hebben we een grot bezocht van 700 meter lang. Dit was redelijk bizar want het was natuurlijk stikdonker en op een gegeven moment werd de grot heel smal en moesten we zwemmend verdergaan! Je mag hier dus ook echt niet in als het regent want dan kom je er nooit meer uit... (altijd heel fijn om te weten.. ;). Op dag twee hebben we nog een jungle-trek gedaan van een uur of 3 waarbij we aan het eind na een flink eind klauteren een prachtig uitzicht over het meer hadden.

Gisteren zijn we vertrokken uit het park en zijn we doorgereisd naar het eiland Kho-Pagnan, aan de oostkant van het zuiden. Hier wordt vanavond de beruchte full-moon party gehouden dus ik ben benieuwd.... :D

Binnenkort foto's!

Groetjes,
Lex

Bangkok, Tiger temple, elephant centre en Chiang Mai

Hoi Allemaal!

Het is inmiddels alweer twee weken geleden dat ik aan het snorkelen was met de walvishaaien in de Filipijnen en ik heb alweer heel wat meegemaakt!

Na het walvishaai- gebeuren ben ik nog een paar dagen aan een schitterend palmenstrandje gaan liggen op een klein eilandje genaamd Boracay. Echt supermooi: kristalhelder water, redelijk rustig (aan de goede kant van het strand), schoon strand en palmbomen om lekker onder te luieren en om met een rietje uit een kokosnootje te lurken :)

Met een paar andere backpackers ben ik ‘ s avonds nog een keer een biertje wezen drinken aan de boulevard op het strand. Erg leuk hoewel er wel door de lokale ‘meisjes ter huur' redelijk op de toeristen werd gejaagd. Regelmatig moest je dus even iemand afschieten danwel erg uitkijken met wie je een praatje ging maken, want voor je het weet moet je betalen omdat je even hebt staan kletsen (tijd is geld he ;)

Na een paar mooie dagen strandhangen was het tijd om weer eens wat cultuur te gaan snuiven: op naar Thailand dus! Ik zat in een leuk hosteltje in het centrum van Bangkok (in de buurt van het overbekend Kao San Road. In Bangkok moest ik wel even wennen aan de aantallen toeristen want waar je ze in de Filipijnen op 1 hand kon tellen zag het hier letterlijk soms wit van de westerlingen! Op zondag ben ik naar de Chatuchek markt geweest, een enorme weekend-markt met alle mogelijke troepies die je als toerist zou kunnen willen hebben. Deze markt is zo groot dat je een plattegrond meekrijgt om een beetje je weg langs alle stalletjes te kunnen vinden! Ik heb me enorm ingehouden en lekker helemaal niks gekocht, behalve een bakkie koffie. Het shoppen komt later wel weer want ik heb net weer een pakketje met nieuwe T-shirts en overige zooi teruggestuurd naar Nederland. Voorlopig reis ik dus lekker licht :)

Maandagochtend heel vroeg heb ik Karlijn opgehaald vanaf het vliegveld. Karlijn kon vier weken vrij nemen en wilde ook graag naar Thailand komen dus we gaan een paar weken samen reizen. In Bangkok hebben we verder nog een paar tempels bekeken en ‘s avonds zijn we het nachtleven gaan verkennen. Om er maar gelijk goed in te duiken zijn we ook naar een ‘ping-pong' show geweest. Dat is dus een show waarbij dames op een podium kunstjes vertonen met pingpongballetjes en andere objecten. Ik zal hier verder niet op de details ingaan maar de nieuwsgierigen onder jullie verwijs ik graag door naar Wikipedia of je moet zelf maar even naar Bangkok gaan ;). Het is in elk geval een kleine ‘cultuur'- shock....

Op woensdag zijn we naar de Tiger temple in Kanchanaburi geweest. Hier lopen zo'n 12 tijgers rond in een klooster en als toerist mag je ze aaien en je mag ermee op de foto. De tijgers krijgen van tevoren veel beweging en eten en als toerist mag je er alleen bij tijdens het heetst van de dag. Dat is in elk geval de verklaring van de monniken dat ze zo mak zijn en niks doen. Bij sommigen heb je echter wel een beetje het vermoeden dat ze een ‘paracetamolletje' hebben gehad want die liggen echt volledig voor pampus. Tegelijkertijd gaat elke toerist volledig aan het handje met een begeleider naar de tijgers. Je mag absoluut niet zomaar doorlopen (wat ik natuurlijk wel probeerde maar dat mocht alleen als ik m'n schietgebedje al had gedaan ;). Af en toe wordt een tijger wat onrustig en dan wordt je als toerist ook meteen weggetrokken totdat de tijger weer rustig gaat liggen. Misschien zijn ze dus toch niet zo verdoofd...

Wellicht hebben jullie meegekregen dat het momenteel wat onrustig is in Bangkok. Er wordt door tienduizenden mensen gedemonstreerd om de zittende regering af te laten treden zodat de voormalig (gevluchte/verbannen) president Thaksin weer terug kan keren. (Deze man wordt verdacht van miljarden fraude, vandaar dat ie in het buitenland zit). Vooralsnog was het allemaal redelijk rustig maar we hadden geen idee wat er kon gebeuren dus op donderdag hebben we de nachttrein naar Chiang Mai in het noorden gepakt (14 uurtjes).

Dit weekend hebben we een korte trekkingtour gedaan en we zijn naar een olifantencentrum geweest. Bij de trekking hadden we een korte wandeltocht naar een waterval, rafting, bamboo-rafting en een uurtje rijden op een olifant. Op zonag gingen we naar het olifanten centrum en dat wat echt geweldig. Dit park is opgezet door iemand die ook een reisbureau in Chiang Mai heeft. Vanuit zijn passie voor olifanten doet hij dit erbij en de olifanten worden dan ook heel goed behandeld. (Deze fantjes zagen er ook heel veel beter uit dan die van tijdens de trekking op zaterdag). We hebben hier ook overnacht in een splinternieuw huis met een heerlijk ruime kamer en fantastisch uitzicht. Op zondag kregen we vervolgens uitleg over hoe je om moet gaan met een olifant en wat de basis-commando's zijn. Daarna hebben we ze gevoerd (gelijk in de mond en niet via de slurf!) en mochten we zonder ‘zadel' op de nek van de olifant gaan rijden. Natuurlijk wel begeleid door de echte trainers want zoals de eigenaar het verwoordde:' als je dit in je eentje doet dan zien we je nooit meer terug!' ;). Uiteindelijk echt een superdag hier gehad!

In Nederland werkt karlijn in een dierenkliniek en ze had van haar werk wat geld meegekregen om aan een goed dieren-doel de doneren. Dit is dus naar dit olifantenpark gegaan zodat ze hopelijk nog meer olifanten van de straat kunnen redden! (je komt hier af- en toe ‘s nacht olifanten in het centrum tegen die letterlijk met hun begeleider de café's afgaan om om geld te bedelen. Niet bepaald een leven dat je een olifant toewenst!)

Inmiddels zijn we dus weer terug in Chiang Mai en straks gaan we in een deltavliegtuigje een rondvlucht maken! Morgen pakken we vervolgens het vliegtuig naar het zuiden, tijd voor de eilandjes!

Ciao,

Lex

Snorkelen met walvishaaien in Donsol (Filipijnen)

Wow!

Ik kom net terug van het snorkelen met de allergrootste vis en haai die er is: de walvishaai. Wat een geweldige ervaring! Gisteren ben ik vanuit Manilla naar het slaperige vissersdorpje Donsol gevlogen. Hoewel ze hier dus een gave attractie hebben zijn er erg weinig toeristen en dat is voor zoiets best wel prettig.

Na aankomst heb ik me gisteren ingeschreven bij het visitors centre. Vanmmorgen om 07.00 was ik er weer om te zorgen dat ik een groep kon krijgen. Men maakt namelijk gewoon groepen van zes zodat je de kosten van boothuur en bemanning samen kunt delen. Als je telaat bent en er is niemand meer om een groep te maken moet je dus in je eentje alles betalen, of je hebt gewoon pech.

Ik zat in een boot met een stel Amerikanen en een zuid-Koreaan. Eenmaal uitgevaren klom de ‘spotter' in de geimproviseerde mast. Deze man staat op de uitkijk om de walvishaaien te spotten en de boot erheen te loodsen. De haaien zwemmen namelijk graag een paar meter onder het wateroppervlak en daardoor zijn ze relatief makkelijk te zien. Gelukkig was het ook mooi weer, want met bewolking is het erg lastig om de grijzige schaduw in het water waar te nemen (de dag ervoor was het regenachtig en toen hebben ze er na lang wachten uiteindelijk twee gezien).

Al binnen tien minuten riep de spotter dat hij er eentje had gezien. En dan wordt het dus hectisch in de boot want je moet erg snel zijn: Iedereen trekt zo snel mogelijk zijn flippers aan en zet zijn duikbril op en haast zich in het water. Daarna is het een kwestie van topspeed flipperen richting de haai. Je moet echt snel zijn, want ze zwemmen continu en sommige gaan behoorlijk snel. Eenmaal in het water kijkt iedereen voornamelijk naar beneden dus regelmatig krijg je een flipper om je oren want iedereen wil natuurlijk naar dezelfde plek zwemmen. Maar als je de haai dan eenmaal ziet is het een prachtige beloning!

De boot had ons vlak voor de haai afgezet dus toen ik omlaag keek zag ik ineens op ongeveer een meter afstand pal onder me een enorm grijs-wit-gevlekt gevaarte langsglijden. Echt ontzettend indrukwekkend en ook een tikkie eng want hij was zeker 12 meter lang en op zo'n moment voel je je toch wel heel klein. Gelukkig eten ze alleen maar plankton en doen ze verder geen vlieg kwaad. Een meisje kreeg het er toch spaans benauwd van en wist half spartelend niet hoe snel ze weer in de boot moest komen. Die is daarna dus ook niet meer het water in geweest.

De eerste haai ging behoorlijk snel en ik moest me echt uit de naad zwemmen om hem bij te houden, zelfs met flippers. Deze moesten we na een tijdje dan ook laten gaan, hoewel het voor de BIO (Butangin Interaction Officer, degene die de haai in het water volgt en steeds aanwijst) wel leek mee te vallen. Wat kan die man zwemmen zeg!

We zaten koud twee minuten weer in de boot toen de spotter weer begon te roepen. Dus hoppa weer het wat in gesprint en proberen de haai te volgen. Dat in- en- uit de boot voor een nieuwe haai ging zo een uurtje achter elkaar door totdat we een ‘cruisende' haai tegenkwamen die op zijn gemakje door het water zwom. Deze was zeker 12 meter lang en had geen haast dus hier zijn we ongeveer een half uur als snorkelend bijgebleven, supermooi en erg relaxed!

Ik had een wegwerp-onderwatercamera bij me dus ik moet voorlopig nog even op die foto's wachten, maar de amerikanen hadden wel een digitale camera bij zich. Hiermee hebben we nog wat aardige shots kunnen maken, hoewel het niet mogelijk was om de hele haai er in één keer op te krijgen. Door al het plankton is het waterredelijk troebel en je moet dus vrij dichtbij komen om een scherpe foto te maken.

Ik ben redelijk gaar nu; de blaren staan op mijn tenen en mijn kuiten vallen er bijna vanaf door het vele intensieve filpperen, maar wát een ervaring! Uiteindelijk hebben we er wel tien gezien!

Nu is het tijd voor een ijskoudbiertjeinde hangmat...

Ciao!

Lex

Australie: Airlie beach to Cairns

Hoi allemaal,

De tijd vliegt als je lekker aan het reizen bent, want hier is alweer mijn laatste verhaal uit Australie! De laatste keer was ik net terug van een geweldige trip op Fraser eiland. Daarna ben ik nog een paar dagen in Rainbow beach gebleven en op donderdag 11 februari ben ik met de nachtbus naar Airlie beach gegaan. Airlie beach is het stadje waarvandaan alle zeiltochten naar de Whitsunday islands worden georganiseerd en dit is iets dat je zeker niet over mag slaan als je naar Australie gaat!

De whitsundays zijn een groep tropische eilanden met prachtige stranden en heldere azuurblauwe wateren waar je heerlijk kunt snorkelen of duiken. Er gaan allerlei verschillende soorten boten, van het type ‘party boot-drink-je lam met 200 man tot het romantische soort met een paar stelletjes aan boord. Ik had iets hier tussenin geboekt, namelijk een oude schoener uit 1902 met een zeer rijk verleden genaamd ‘Sollway Lass'. Deze boot is zelfs een paar keer gezonken maar toch steeds weer opgeknapt en uiteindelijk zo'n 10 jaar geleden omgetoverd tot een vrij luxe zeiljacht voor de whitsundays. Aan boord waren zo'n 30 mensen en 6 man crew. De tocht was drie dagen, van zaterdagavond tot dinsdagmiddag, dus we hadden alle tijd om verschillende eilanden te bezoeken.

Ik weet niet precies meer waar we langs zijn gevaren, maar het hoogtepunt was toch wel ‘Whiteheaven beach'. Zoals de naam al aangeeft is dit een parelwit strand met het fijnste zand dat ik ooit ben tegengekomen (99 procent silicium en je kunt het zelfs gebruiken om je zilverwerk weer op te poetsen!). Ondanks het regenseizoen hadden we mooi weer waardoor we er volop van konden genieten. Het wat ook voor het eerst dat ik ergens foto's kon maken die echt identiek waren aan de ansichtkaarten die ervan zijn gemaakt! Op dit strand kon je echt niet zonder zonnebril rondlopen want door de refelectie van het witte zand zag je gewoon niks meer. Het water was zeker 30 graden en overal zag je roggen, vissen en kleine haaien rondzwemen. (je moest dus wel uitkijken dat je niet op een half ingegraven rog ging staan want dat vinden ze niet heel leuk ;) We hebben hier een poosje rondgedobberd (stinger-suit aan want in het water zaten ook zwaar-giftige en moeilijk waarneembare kwallen) en wat fraaie foto's geschoten en toen zijn we weer teruggegaan naar de boot.

Op de boot hing een touw aan de tweede dwars-mast op zo'n 12 meter hoog. Het was natuurlijk niet de bedoeling om vanaf die hoogte te gaan springen maar je kon wel prima vanaf de boot het water in slingeren. Één lid van de crew is wel nog naar de tweede mast geklommen en daarvandaan het water in gesprongen, ouch!

‘s avonds was het meestal tijd voor een biertje en als alle lichten uit waren kon je eindeloos sterrenkijken aan dek. In de mast hing een lamp en daardoor zag je om de boot heen de vissen zwemmen. Nog wat dieper zag je allerlei lichtjes in het water, alsof er vuurvliegjes in rondzwommen. Dit schijnt een bepaald chemisch proces te zijn maar het gaf het geheel in elk geval een betoverend effect! Midden in de nacht kwam er ook nog een dolfijn langs-stuiteren vlak langs de boot, helemaal top! J

Na een paar mooie dagen zeilen was ik weer terug in Airlie, waar ik nog twee nachten ben gebleven voor dat ik op donderdag 18 feb doorging naar Townsville. In Townsville heb ik gelijk de ferry gepakt naar Magnetic island. Dit is ook één van de Whitsunday eilanden, maar als enige is Magnetic island permanent bewoond en er wordt ook gewoon gewerkt. Een soort van tropisch Texel zeg maar J. Nou, tropisch was het zeker en ook nogal nat! Op donderdagavond begon het te hozen (en dan bedoel ik echt met bakken uit de hemel!) en dat ging de hele nacht én de volgende dag zo door, totdat het aan het einde van de middag eindelijk ophield. Pas op zaterdag kon ik dus het eiland een beetje verkennen. Toevallig kwam ik in mijn hostel een paar oude bekenden tegen dus met zijn drieen zijn we een mooie wandeling gaan maken. Onderweg nog bijna op een slang gaan staan die voor onze voeten omhoogsprong maar die leek gelukkig banger voor ons dan andersom ;)

Op zondag ben ik nog naar een oud fort gewandeld dat ooit is aangelegd als eerste verdedigingslinie maar nooit is gebruikt. De wandelroute ging langs een eucalyptus-bos en daar zaten op ooghoogte en binnen handbereik een baby-koala en zijn moeder in de boom! Superschattig en ik heb wat mooie foto's kunnen maken.

Na Magnetic island ben ik naar Cairns gegaan. Hier heb ik weer heel wat vrienden gezien die ik onderweg ben tegengekomen en in Cairns zijn altijd wel wat mooie foute feestje te vinden dus ik heb me hier een paar dagen goed vermaakt. J Het duiken heb ik in Cairns maar even overgeslagen want het is nogal prijzig en ik ga het straks in Thailand doen.

Afgelopen vrijdag (27 feb) heb ik het vliegtuig gepakt naar Manilla, de hoofdstad van de Filipijnen waar ik nu dit verhaal zit te tikken. Ik moet wel echt weer even wennen aan het ontbreken van alle luxe dit ik in OZ gewend ben geraakt want Azie is toch wel weer heel wat anders dan het zeer westerse Australie.(maar wel weer lekker goedkoop, haha!) Daarnaast ben ik hier voor de locals weer een wandelende geldautomaat dus rustig over straat lopen is er niet meer bij en ik moet weer wat alerter zijn op mijn omgeving. (oftewel weer erg goed op mijn spullen letten enzo). Vanaf het vliegveld had ik een taxi met meter genomen maar vervolgens ben ik toch weer afgezet. Op de een of andere manier gebeurd dat toch bijna altijd op het eerste ritje vanaf het vliegveld, ook al weet je precies wat de rit eigenlijk hoort te kosten. Ach die paar euro kan ik ook wel weer goedpraten ;)

Ik blijf twee weken in de Filipijnen en dan ga ik weer richting Thailand. Woensdag vlieg ik naar Legaspi (met de bus had ook gekund maar tsja, als de vlucht 30 euro kost en de bus 15 euro...) en daarvandaan ga ik naar Donsol. In Donsol kun je namelijk snorkelen met walvishaaien en dat staat echt bovenaan mijn lijstje. Dit is de allergrootste haai en ze kunnen zo'n 15 meter lang wordena. Gelukkig eten ze alleen plankton, dus als het goed is binnenkort een nieuw verhaal over deze close encounter.... ;)

Groetjes,

Lex

Australie: Sydney naar Rainbow beach

G'day Mates!

Ik zit inmiddels zo'n 2,5 week in Australie, dus hieronder een overzichtje van mijn belevenissen van de afgelopen tijd!

Op 25 januari ben ik vanuit Christchurch naar Sydney gevlogen. Bij mijn hostel in Sydney aangekomen bleek ik wel even te moeten wennen aan de definitie van 'hostel' in Australie: een complex van 9 verdiepingen met 600 bedden, een bar en restaurant en zelfs een geldautomaat! Eigenlijk dus gewoon een hotel maar dan met heel wat mensen op een kamer. Op mijn eerste dag was het toevallig 'Australie day'. Op deze dag vieren de Australiers dat ze Australier zijn en dat gaat op een maniervergelijkbaar met onze koninginnedag: iedereen heeft vrij en er zijn overal evenementen en optredens door de stad heen. In elk geval superleuk om gelijk daarin te vallen op mijn eerste dag in Sydney en zo een beetje de stad te verkennen. 's Avonds werd het geheel afgesloten met een spetterend vuurwerk.

De volgende dagen ben ik nog met de ferry naar Manly geweest. Je kunt daar een mooie wandeling maken langs de kust waarbij je op een gegeven moment eerder het gevoel krijgt ergens in een enorm bos te zijn dan dat je je nog midden in Sydney bevindt. Ik kreeg wel bijna een hartverzakking toen ik zo'n beetje struikelde over een joekel van een hagedis want die komt je daar dus ook overal tegen (ik geloof dat ik zelfs een licht gilletje heb geslaakt en achteruit ben gesprongen,maargelukkig was er niemand in de buurt om daar getuige van te zijn ;).Uiteraard heb ik ook nog een bezoekje gebracht aan het overbekende Bondi- beach. Op zich wel een mooi strandje maar verder niet zo heel bijzonder. (Zoals de man van het hostel het samenvatte: type strand 'iedereen kent het, velen zijn er geweest, maar niemand die weet waarom het nou zo bekend is).

In sydney heb ik een hop on-hop off ticket geboekt om met de Greyhoundbus naar Cairns te kunen reizen en zo ben ik opvrijdag 29 januari naar Byron Bay gegaan. Byron iseen relaxed plaatsje met een mooi strand en hier heb ik mijn eerste surfles genomen. Met de bus gingen we naar een strandje met wat kleinere golven en het was dan ook niet al te moelijk om te gaan staan (bovendien hadden we een longboard van 3 meter-nog-wat ;)Op een gegeven moment zagen we redelijk dichtbij eenpaar vinnenuit het water komen maar gelukkig bleken dat wat dolfijnen te zijn die even een kijkje kwamen nemen.

Na een paar dagen hangen in Byron ben ik doorgereisd naar Brisbane. Op zich niet zoveel bijzonders maar je kunt hier welgoed shoppen en ze hebben er prima musea. Hiervandaan ben ik op 4 februari naar de Australia-zoo gegaan. Deze dierentuin is opgezet door 'the crocodile hunter' Steve Irwin, die een paar jaar geleden onfortuinlijk aan zijn einde kwam toen hij door een pijlstaartrog in zijn hartstreek werd gehaald. Steve was altijd nogal knuffelig met de meest wilde dieren (met name krokodillen, vandaar de naam, maar dus ook met slangen, tijgers, olifanten en alles waar je eigenlijk bij uit de buurt moet blijven) en de zoo is dan ookzeer interactief opgezet. Als bezoeker kun je op allerlei manieren met de beesten in aanraking komen, dus je mag olifanten voeren, tijgerwandelen (creditcard wel meenemen), kangaroos voeren en aaien, koala's knuffelen etc. Uiteraard ben ik wel even met een koala op de foto gegaan dus die foto zal ik binnenkort eens plaatsen. :)

Na de zoo ben ik doorgegaan naar Noosa Heads waar ik een paar dagen aan het strand heb gehangen alvorens door te reizen naar Rainbow beach. Vanuit rainbow beach had ik een 3-daagse 'self drive safari' geboekt naar het zandeiland Fraser vlakbij de kust. Fraser is het grootste zandeiland ter wereld en ik geloof ook het enige eiland waar tropisch regenwoud op witzand groeit.

Bij de self drive tour wordt je meteen groep van 10 mensen in een jeep gekieperd, krijgt een briefing, eten en voorgestelde route en danis het: doei, veel plezier enkijk uit voor de dingo's! :D. Het is een vrij poplulaire bestemming en wij gingen dan ook met 6 jeeps met 60 man richting het eiland.

Er zijn hier erg veel reizigers die net van de middelbare school komen en Ik was dan ook eenbeetje bang om met negen 18-jarigen mee te moeten maarmen had een goede selectie gemaakt van ongeveer dezelfde leeftijdenen er zaten een paar leuke lui bij dus ik heb me prima vermaakt.Een beetje met een Toyota Landcruiser met tien man over het strand van Fraser scheuren! :) Uiteindelijk hebbenwe maar1 keer in het mulle zand vastgezeten en dechauffeur raakte vervolgens dusdanig de kluts kwijt(de jeep heeft 18 versnellingen) dat ik maar weer mocht rijden :D. Even daarvoor had ie de koppeling namelijkal bijna verbrand (flinke schroeiluchtin de auto!) en dat wilde hij natuurlijk niet nog een keer laten gebeuren, vandaar.

Fraser heeft een aantal supermooie stekjes en met een flinke partij bier en 'goon'(= goedkope, eigenlijk niet tedrinken witte wijn dieje koopt in een karton van 4,4 liter;) erbij was het elke avond een mooi feestje.Enige nadeel was dat ik mijn teen flink had opgengeschraaptaan het asfalt in Noosa en dat ik die dus schoon en droog moest houden. Lekkerzwemmen in de mooie meertjeszat er dus even niet in maar dat heeft depret zeker niet bedorven.

Na nog een nachtje in Rainbow ben ik vannacht met de bus naar Airlie beach gegaan. Hiervandaan ga ik morgen met het zeiljacht 'Sollway Lass' drie dagen zeilen bij de Whitsunday islands. Deze eilandengroep staat bekend om de azuurblauwe wateren en parelwitte stranden, dus ik ben benieuwd. Alleen wel hopen op mooi weer want het is hier enigszins regenseizoen dus een tikkie vochtig...

No worries en tot gauw!

Lex

Nieuw Zeeland

Hoi Allemaal!

Daar ben ik alweer met het volgende verhaal! Ik moet even een achterstandje inlopen dus vandaar :).

Op zondag de 10e ben ik eerst teruggevlogen naar Santiago en daarvandaan ging ik 2 uur later door naar Auckland in Nieuw Zeeland. Niet bepaald de snelste route, maar met een wereldticket kun je helaas niet direct door van paaseiland naar NZ.

Na in totaal 18 uur vliegen en een tijdsverschil van +16 uur (dus plus een dag maar 8 uur vroeger) gingen op het vliegveld in Auckland alle alarmbellen af bij het scannen van mijn bagage. Ik had namelijk in Argentinie voor een paar euro's een leuke metalen werpster gekocht (beetje oud-sentiment, m'n broer en ik maakten die dingen vroeger zelf en gingen er vervolgens mee gooien op de houten schuur in de tuin) .

Anyway ik stond dus bij de douane in Auckland, waar ze even niet zo goed wisten wat ze er mee aan moesten ( want ja, het zag er natuurlijk wel heeeul gevaarlijk uit he). Na een rondje langs wat andere functionarissen kwam de man terug met de medeling dat ik mazzal had omdat het niet verboden was dus ik mocht hem houden - ‘ but, police may wanna have a word with you'. Goed ik dus richting oom agent, waar ze overduidelijk even wilden nagaan of ik volslagen imbeciel was of dat het wel meeviel. Een citaatje uit het -zeer intelligente- gesprek op het vliegveld (vergeet niet dat ik net 18 uur had gevlogen, nauwelijks had geslapen en het dus zat was dus kun je nagaan hoe irritant het was om daar suffe vragen te gaan zitten beantwoorden):

Agent: So, you're not planning on throwing this at anyone, are you?

Ikke: Of course not, that would be just as dangerous as firing a gun at someone!

Andere agent: Yeah, but you need a license for that...

Tsja met zulke antwoorden... Ik zal jullie de rest van de conversatie besparen maar aan het einde van het verhaal hadden ze vastgesteld dat ik wel een goeie gozer was en ik mocht het ding dus houden en eindelijk vertrekken. Welkom in Nieuw Zeeland! (ik heb hem gelijk maar naar huis gepost anders krijg ik straks in Australie nog een keer hetzelfde gemekker).

Bij het voorbereiden bleek ik niet al teveel tijd voor NZ te hebben ingeruimd: slechts twee weken en effectief 12 dagen had ik om het eiland te gaan bekijken. Ik moest dus sowieso vaart maken en daarnaast had ik van een paar nieuw zeelanders het advies gekregen om het nooren eiland maar over te slaan en gelijk naar het zuiden te gaan. Ik was van plan om een nachtje in Auckland te blijven maar al gauw bleek dat ik dan alleen al voor transport, een bed en eten meer dan 60 euro kwijt zou zijn. Ik ben dus maar op het vliegveld gebleven en heb terplekke een nieuwe vlucht geboekt naar Wellington, aan de zuidkant van het noorden-eiland.

In Wellington heb ik een dagje wat sightseeing gedaan en daarna ben ik op de ferry gestapt richting Picton op het zuiden eiland. Met de bus ben ik naar het Abel Tasman park gegaan voor een tweedaagse hike van een kilometer of 60. Het park heeft veel prachtige stranden en er is een wandelroute langs de kust aangelegd. Het is allemaal erg mooi en een paar keer moet je hiken via stranden die alleen met laagtijde begaanbaar zijn. Nadeel is echter wel dat je het na het 10de strand wel een beetje gezien hebt. Bovendien loop je het grootste deel van de tijd over een -zeer strak aangelegd- pad dat aan beide kanten is omgeven door dichte bebossing, waardoor je niet zoveel kunt zien. Ik kreeg dan ook al gauw het gevoel dat ik urenlang door Burger's bush aan het wandelen was en als je dat dus 2 dagen doet gaat het een beetje vervelen. Voordeel was wel dat ik (om het een beetje leuk te houden) het tempo flink had opgeschroefd dus ik was op dag twee lekker vlot klaar. Het Abel Tasman park is wat mij betreft zeker de moeite waard maar dan vooral om een kayak of bootje te huren en niet zozeer om te gaan wandelen (of misschien een paar uurtjes) want daarvoor is de trail te saai.

Op maandag de 18de was het tijd om de gletsjer op te gaan ! Dag dag ervoor was ik met de bus aangekomen bij het plaatsje Franz Josef, dat ligt bij (1 van de) grootste commerciele gletsjer van Nieuw Zeeland. In Argentinie had ik al een keer een toch gedaan om te gaan gletsjerklimmen maar door de extreem harde wind konden we toen de gletsjer niet op. Het is hier helaas wel fors duurder dan in Argentinie maar goed ik krijg verder geen kansen meer om dit te doen, dus hop de gletsjer op! Ik heb in elk geval een geweldige dag gehad. We gingen in groepen van 4 per gids waardoor we vaak mochten klimmen en in totaal ben ik zes keer over verschillende wanden van een meter of 20 omhoog gegaan.

Na FJ ben ik doorgereisd naar de oostkust om in het plaatsje Kaikoura te gaan walvisspotten en met dolfijnen en zeehonden te gaan zwemmen. Het walvisspotten was erg gaaf en we hebben vier keer een potvis gezien. De tour was wel flink gehaast en nadat we twee walvissen gezien hadden was het zoeff terug richting de haven. De overige 2 potvissen en een grote groep dolfijnen kwamen we toevallig op de terugweg nog tegen dus we hadden mazzel.

Eergisteren heb ik het sealswimming gedaan en ik had zowel geluk als pech: Ik bleek de tour te hebben geboekt in een andere stad! Dit schijnt wel vaker te gebeuren dus houd het er maar op dat ze gewoon een ontzettend brakke website hebben ;) ( héérlijk zeg, dat externe attribueren :)). Mijn geluk was dat het in die andere stad slecht weer was en dat de tour dus gecancelled was waardoor ik mijn geld terug kon krijgen. Daarnaast was de tour in Kaikoura bijna de helft goedkoper en er was nog plek dus ik kon mooi nog mee. Helaas was het in Kaikoura die dag ook vrij grauw en regenachtig dus de zeehonden bleven lekker op de rotsen liggen terwijl wij met verkleumde handen en voeten in het ongeveer 10 graden koude water dobberden. (we hadden lekker warme wetsuits maar helaas geen handschoenen of laarsje aan). Het dolfijnzwemmen was hier volgeboekt dus dat bewaar ik nog voor een andere keer.

Ik zit nu weer in Christchurch waar ik blijf tot mijn vlucht naar Sydney van aanstaande maandag. Ik hoop in elk geval dat Australie wat beter zal bevallen dan Nieuw Zeeland, want hoewel het eiland zeker ook zijn charme heeft vind ik de toeristensector hier totaal overgeorganiseerd en overgecommercialiseerd. Je moet hier werkelijk voor alles (flink!) betalen (ik moest gisteren betalen voor het gebruiken van een een deken in een hostel, dat heb ik ook echt nog nooit meegemaakt!) en overal wordt volcontinu met wel honderden folders duidelijk gemaakt wat voor fantastische activiteiten je hier overal wel niet kunt doen. Op zich natuurlijk wel handig maar het is één grote advertentie-rotzooi en op den duur wordt het allemaal een beetje vermoeiend. Kortom, NZ heeft mij een beetje het gevoel gegeven van één grote commerciele kermis gegeven en ik had er meer van verwacht.

Dus: op naar Australie en hope for the best :)

Ciao,
Lex