Hoi Allemaal!

Na flink wat shopplezier in Hoi An ben ik op 29 mei weer verdergegaan naar Na Thrang. Ik had een nachtbus en dit bleek weer een hele belevenis. In de bus stonden, met 2 gangpaden ertussen, drie rijen met een soort van stapelbedden. Helemaal achterin zijn natuurlijk geen gangpaden nodig, dus daar waren zowel onder als boven 5 bedjes naast elkaar (dus vijf bedden naast elkaar over de breedte van de bus!) Stel je bij het bed een soort van ligstoel voor, met een vlak deel voor je benen en een deel dat wat schuin omhoog gaat voor je bovenlijf. Nou is de gemiddelde Vietnamees ongeveer 1,60, dus daar waren deze bedjes ook voor gemaakt. De enige manier waarop ik er inpaste was dus plat op mijn rug, met opgetrokken benen. Niet heel relaxed dus...

Verder hadden ze het gepresteerd om de enige vijf toeristen (allemaal wat groter dan vietnamese-size dus) allemaal naast elkaar op het bovenste bed helemaal achterin neer te leggen. We zaten dus heup-aan heup en schouders enigszins onder en over elkaar heen klem achterin. Ik had het bed in de hoek, en met de hete motor onderin en de airco op ongeveer 40 centimeter boven me was ik een soort van warmtewisselaar: van onderen gebraden en van boven lekker koel ;). Een leuk bij-effect van het bovenbed achterin is dat je er in geval van een kuil de maximale verticale uitslag ten opzichte van het wegdek meemaakt. Met andere woorden: bij elke kuil werden we van de bedden gelanceerd en omdat het plafond niet ver weg was zat er regelmatig iemand met zijn kop tegen het dak aan. Ik ken er weer een paar scheldwoorden in vreemde talen bij!

Maar goed, het van tijd-tot-tijd horizontaal gewichtloos zijn was eigenlijk best grappig en of het nou door het mooie maanverlichte landschap kwam of gewoon door slaapgebrek, deze busrit begon vanaf een of 02.00 zowaar een idyllisch karakter te ontwikkelen dus ik had het niet willen missen.

Tegen een uur of half zes ’s ochtends reden we Na Thrang binnen. Het wordt hier best vroeg licht en de Vientnamesen houden van een vroege start; het was al druk op straat aan het worden en langs het strand waren mensen allerlei rek-en strekoefeningen aan het doen.

Na aankomst heb ik maar direct mijn bed opgezocht om bij te slapen. De rest van de dag heb ik doorgebracht in goed gezelschap van het eindproduct van de lokale bierbrouwerij. Met een witbiertje aan het strand, een verkoelend briesje...kan slechter, toch?

In Na Thrang heeft men trouwens de ene dag wel-en de andere dag geen stroom. Elke tweede dag gaat om 06.00 de stekker eruit en om 18.00 gaat hetzelfde mannetje van het elektriciteitsbedrijf weer de hele buurt door om de knop weer om te zetten. Om 18.00 is het al wel een beetje schemerig, dus dan licht ineens de hele stad op als het licht weer aangaat. (In Hoi-An viel de stroom ook steeds uit, maar daar hadden veel meer hotels en restaurants een eigen generator).

De volgende dag heb ik me vermaakt in de lokale Spa, waar je een thermaal-modderbad kunt nemen. Dit blijkt een typisch Vietnamese aangelegenheid te zijn, want hoewel het best druk was, was het aantal toeristen op één hand te tellen. Opmerkelijk is wel de zeer conservatieve kleding van de Vietnamese dames in het zwembad; vrijwel allemaal houden ze een T-shirt, jurk en/of short aan. En daarmee gaan ze dus ook gewoon het modderbad in.

Eergisteren ben ik (met een bus overdag ;) verdergegaan naar het plaatsje Dalat. Dalat ligt op 1500 meter hoogte en heeft daardoor een heel ander klimaat dan de rest van Vietnam. Hier geen rijstvelden, maar plantages met bijvoorbeeld wortelen, avocado’s en olijven. Het is hier het hele jaar door ongeveer 22 graden en een deel van de Vietnamesen loopt dan ook in een dikke jas... brrr, koud! ;)

Gisteren heb ik een supergave canyoning tour gedaan. Het was een soort van korte survival-tocht met abseilen. We hadden een klein groepje van 3 toeristen en 2 gidsen. Een busje bracht ons naar een populaire waterval in de buurt van Dalat. Hier was het vrij druk, maar gelukkig gingen wij een stuk verder de bossen in. Op een paar rotsen hebben we het abseilen geoefend en daarna was het meteen tijd voor het echte werk: een kaarsrechte wand van 20 meter hoog! In het begin wel even wennen maar al gauw ‘spring’ je jezelf naar beneden. Na nog een paar afdalingen kwamen we bij een wat minder steile waterval waar we naar beneden konden glijden. Bij de volgende waterval werden we aangemoedigd om naar beneden in het water te springen.. Het was alleen wel bijna 12 meter hoog! Dusss verstand op nul, nog een keertje diep ademhalen en hoppa! Deed wel een beetje zeer maar wel een gave sprong!

Aan het einde kwam nog een afdaling, IN een waterval! Dit was ook gelijk de mooiste afdaling want je hangt dus daadwerkelijk in de waterval aan het touw en probeert dan naar beneden te lopen. De gids had gezegd dat we de laatste paar meters moesten springen, en dat hij zou roepen wanneer we los konden laten. We moesten alleen wel proberen om ‘plat’ te landen want het was daar niet zo diep. Toen ik nog 5 meter te gaan had riep de man ‘spring!’ Ik had daar een wat ander idee over want vijf meter vlak vallen was me wat te ver. Dus ik wilde nog een stukje verder afdalen aan het touw, zette de eerste stap, voelde het uiteinde van het touw door mijn vingers glippen en...SPLET! Lag ik alsnog meteen in het water! Ze hadden er namelijk niet bijverteld dat je moest springen omdat het touw te kort was...

Aan het einde van de tocht werden we opgehaalde met het busje en ik ging zeer voldaan weer terug naar het hotel. Vandaag heb ik nog een motor gehuurd om de omgeving wat meer te kunnen verkennen. Het ging echter na een tijdje hozen dus ik reed met motor en al onder een overkapping bij een huisje. Twee minuten later zat ik aan de Vietnamese thee en werd me wat Vietnamese Wodka aangeboden! (die heb ik maar even laten staan, moest nog rijden he ;). Wat een gastvrijheid!

Morgen ga ik verder naar Saigon. Ik kende het eigenlijk als Ho Chi Minh, maar hier in het zuiden blijkt men niks van deze opgelegde naam te willen weten, dus iedereen noemt het nog steeds Saigon. Anyway, dat wordt de laatste stop in Vietnam en dan op naar het laatste (nieuwe) land van deze reis: Cambodja!

Ciao!

Lex