Wow!

Ik kom net terug van het snorkelen met de allergrootste vis en haai die er is: de walvishaai. Wat een geweldige ervaring! Gisteren ben ik vanuit Manilla naar het slaperige vissersdorpje Donsol gevlogen. Hoewel ze hier dus een gave attractie hebben zijn er erg weinig toeristen en dat is voor zoiets best wel prettig.

Na aankomst heb ik me gisteren ingeschreven bij het visitors centre. Vanmmorgen om 07.00 was ik er weer om te zorgen dat ik een groep kon krijgen. Men maakt namelijk gewoon groepen van zes zodat je de kosten van boothuur en bemanning samen kunt delen. Als je telaat bent en er is niemand meer om een groep te maken moet je dus in je eentje alles betalen, of je hebt gewoon pech.

Ik zat in een boot met een stel Amerikanen en een zuid-Koreaan. Eenmaal uitgevaren klom de ‘spotter' in de geimproviseerde mast. Deze man staat op de uitkijk om de walvishaaien te spotten en de boot erheen te loodsen. De haaien zwemmen namelijk graag een paar meter onder het wateroppervlak en daardoor zijn ze relatief makkelijk te zien. Gelukkig was het ook mooi weer, want met bewolking is het erg lastig om de grijzige schaduw in het water waar te nemen (de dag ervoor was het regenachtig en toen hebben ze er na lang wachten uiteindelijk twee gezien).

Al binnen tien minuten riep de spotter dat hij er eentje had gezien. En dan wordt het dus hectisch in de boot want je moet erg snel zijn: Iedereen trekt zo snel mogelijk zijn flippers aan en zet zijn duikbril op en haast zich in het water. Daarna is het een kwestie van topspeed flipperen richting de haai. Je moet echt snel zijn, want ze zwemmen continu en sommige gaan behoorlijk snel. Eenmaal in het water kijkt iedereen voornamelijk naar beneden dus regelmatig krijg je een flipper om je oren want iedereen wil natuurlijk naar dezelfde plek zwemmen. Maar als je de haai dan eenmaal ziet is het een prachtige beloning!

De boot had ons vlak voor de haai afgezet dus toen ik omlaag keek zag ik ineens op ongeveer een meter afstand pal onder me een enorm grijs-wit-gevlekt gevaarte langsglijden. Echt ontzettend indrukwekkend en ook een tikkie eng want hij was zeker 12 meter lang en op zo'n moment voel je je toch wel heel klein. Gelukkig eten ze alleen maar plankton en doen ze verder geen vlieg kwaad. Een meisje kreeg het er toch spaans benauwd van en wist half spartelend niet hoe snel ze weer in de boot moest komen. Die is daarna dus ook niet meer het water in geweest.

De eerste haai ging behoorlijk snel en ik moest me echt uit de naad zwemmen om hem bij te houden, zelfs met flippers. Deze moesten we na een tijdje dan ook laten gaan, hoewel het voor de BIO (Butangin Interaction Officer, degene die de haai in het water volgt en steeds aanwijst) wel leek mee te vallen. Wat kan die man zwemmen zeg!

We zaten koud twee minuten weer in de boot toen de spotter weer begon te roepen. Dus hoppa weer het wat in gesprint en proberen de haai te volgen. Dat in- en- uit de boot voor een nieuwe haai ging zo een uurtje achter elkaar door totdat we een ‘cruisende' haai tegenkwamen die op zijn gemakje door het water zwom. Deze was zeker 12 meter lang en had geen haast dus hier zijn we ongeveer een half uur als snorkelend bijgebleven, supermooi en erg relaxed!

Ik had een wegwerp-onderwatercamera bij me dus ik moet voorlopig nog even op die foto's wachten, maar de amerikanen hadden wel een digitale camera bij zich. Hiermee hebben we nog wat aardige shots kunnen maken, hoewel het niet mogelijk was om de hele haai er in één keer op te krijgen. Door al het plankton is het waterredelijk troebel en je moet dus vrij dichtbij komen om een scherpe foto te maken.

Ik ben redelijk gaar nu; de blaren staan op mijn tenen en mijn kuiten vallen er bijna vanaf door het vele intensieve filpperen, maar wát een ervaring! Uiteindelijk hebben we er wel tien gezien!

Nu is het tijd voor een ijskoudbiertjeinde hangmat...

Ciao!

Lex