De vorige keer eindigde mijn verhaal in Sucre, met het uitzicht op een 30 urende busreis naar de watervallen van Iguazu Falls in Argentinie. Die volgende ochtend zijn we maar eens naar het busstation gegaan om de busreis te gaan boeken en op dat moment bleek dat er helemaal geen directe bussen vanuit Sucre naar Iguazu gaan. Wat wel kan: vanuit Sucre eerst naar Santa Cruz richting het noorden (15 uur bus soort van terug in plaats van de gewenste richting) en daarna vanuit Santa Cruz de bus naar Asuncion (in Paraguay, een uurtje of 40 a 50 in de bus) en van daaruit nog een keer 6 uur hobbelen naar Iguazu Falls. Nou heb ik op zich niet zoveel tegen een (lange) busreis want de bussen zijn hier best comfortabel, maar hier gingen we toch echt nevernooitniet aan beginnen. Dus, backpackers-mentaliteit overboord gezet en een vluchtje geboekt naar Asuncion geboekt (direct naar Iguazu kon niet). Op woensdag zijn we om 10.00 vertrokken uit Sucre en de volgende dag waren we mooi om 07.00 op plaats van bestemming. Heerlijk hoor, eventjes lekker luxe reizen tussendoor! :)

De Iguaza falls liggen precies tussen Brazilie en Argentinie in en worden algemeen beschouwd als de grootste en vooral de mooiste watervallen ter wereld. Het gaat ook niet alleen om de watervallen, maar door het klimaat ligt er ook prachtige jungle omheen en dat zorgt voor een prachtige ambiance. Op vrijdag zijn we naar de Braziliaanse kant geweest en op zaterdag naar de Argentijnse kant. Omdat we wel al voor zaterdag de bus naar Buenos Aires hadden geboekt (die vertrok om 13.30) hadden we niet zoveel tijd voor de Argentijnse kant. We hadden ook niet verwacht dat de Argentijnse kant, na de Braziliaanse kant die al prachtig was, nog zoveel toe zou voegen, maar dat bleek een kleine miscalculatie want ook de Argentijnse kant was echt schitterend. Uiteindelijk zijn we hard-hollend door het park heen teruggegaan om de bus naar het hostel te halen. Stel je mij voor in een korte broek, in bloedheet tropisch vochtig weer met zware wandelschoenen aan en een heen-en-weer zwabberende rugzak op m'n rug dan heb je ongeveer het goede beeld van deze exercitie te pakken.... Een vliegende taxirit later (bus was natuurlijk net weg) waren we weer in het hostel om de bagage op te halen. Helaas hadden we daardoor geen tijd meer om nog even te douchen dus zaten we (voor de zoveelste keer) heerlijk bezweet en stinkend in de bus naar Buenos Aires (Het is daar dus tropisch warm en we hadden een half uur hardgelopen in het park...). Dit was overigens de beste busrit tot dusverre, vanwege de stoelen die helemaal plat konden en omdat de Argentijnse wegen veel beter zijn dan in Peru en Bolivia. 20 uurtjes later waren we eindelijk in Buenos Aires!

Buenos Aires bevalt tot nu toe prima: het is een enorme stad maar het is wel leuk aangekleed en her en der vind je vooral heel veel groen. Daarnaast is het heel breed opgezet: dwars door de stad loopt bijvoorbeeld een 24(!!) baans weg (okay, wel in beide richtingen hoor ;) en de meeste andere wegen zijn minstens 4 baans. Lekker groot opgezet dus! Één van de beste zaken is natuurlijk het eten: steak, steak, steak en nog eens steak!! Ze zijn hier briljant in het grillen van de biefstuk dus elke avond staat er een fraaie variant op het menu (gisteren had ik eentje van meer dan een halve kilo, yummy!)

Eergisteren kregen we de gegenheid om een sport te gaan doen die je in Nederland niet zo snel zult beoefenen: Polo-te-paard, oftewel een hockeybal een flink veld over rossen terwijl je op een knol in volle galop aan komt stormen! Klinkt briljant en is ook briljant! We gingen naar een polo-ranch een uurtje rijden buiten Buenos Aires en nadat we we eerst anderhalf uur mochten oefenen en de regels uitgelegd kregen was het tijd voor een kort partijtje. Na afloop waren we allemaal bek-af want bij Polo ga je eigenlijk vrijwel de hele tijd in galop en dat is voor ruiter en paard (maar in dit geval vooral voor de paarden) ontzettend zwaar. Bij een serieuze wedstrijd speelt men daarom steeds een aantal minuten en daarna worden de paarden gewisseld. Per speler heeft men daarom zo'n 6 paarden nodig voor 1 wedstrijd! Anyway, een ontzettend leuke maar wel zware sportervaring rijker heb ik nu dus flink last van spierpijn ;)

Om ook weer eens te ervaren hoe luxe ook alweer voelde heb ik vannacht geslapen in een vijfsterrenhotel (een beetje luxe is af-en-toe nodig he ;) En ik moet zeggen, heeeerlijk!: een schone douche met bad, een lekker zacht bed en een geweldig ontbijt. Nu dus maar weer terug naar backpackers-land in een brakke hostel met bedden van beton enzo.... ;)

Voorlopig blijven we nog een paar dagen in Buenos Aires en maandag vliegen we naar El Calafate in het verre zuiden van Argentinie!

Hasta Luego,
Lex