Dag allemaal!

Allereerst: mijn foto´s zijn vanaf nu te vinden op www.flickr.com/photos/lexfranken. Dit omdat ik op mijn reismee site maar 200 foto´s mag plaatsen en daar zit ik bijna aan.

De afgelopen week ben ik weer flink aan het reizen geslagen. Na terugkomst uit de jungle op donderdag 29 oktober hebben we even een paar dagen gelummeld in een prima hostel in La Paz. Was voor mij ook wel nodig want ik was inmiddels al een paar dagen flink aan de diarree. Dat schijnt erbij te horen als je op reis bent, maar prettig is echt wel anders, helemaal als je op safari bent in de bush!

Op zaterdagavond zouden we de bus nemen naar Potosi, een mijnwerkersstadjes waar je als tourist ook een zilvermijn kunt bezoeken waarin nog steeds dagelijks door zo´n 150 man wordt gewerkt. Inmiddels was ik weer een beetje hersteld (Anouk nog niet helemaal) dus helemaal klaar voor de busreis. Wachtend in de hostel zagen we echter tientallen mensen zich voorbereiden voor het Halloweenfeest van die avond. Het gaf toch een beetje een apart gevoel om de hele nacht in de bus te gaan zitten terwijl er terplekke een leuk feest op gang begon te komen. Vlak voor vertrek bleken we alsnog twee bedden te kunnen krijgen (hostel zat stampvol) en besloten we om toch nog een nachtje te blijven. Voor anderhalve euro konden we de bus omboeken naar de volgende avond (half uurtje voor tijd, heerlijk die Boliviaanse flexibiliteit) dus toen was het op naar het feestje.

Nou was het natuurlijk Halloween die avond, en aangezien we zouden vertrekken had ik geen kostuum geregeld. ´Gelukkig´ hadden de 5 dames op mijn kamer daar een prima oplossing voor.... Vijf minuten later stond ik, ietwat ongemakkelijk en gehesen in een zwarte jurk, met rouge op mijn wangen en mascara op mijn wimpers temidden van een berg dwergen, monsters, vampiers en ander gespuis op het feestje. Een paar biertjes en shooters laters zat die jurk zo oncomfortabel niet meer en ik moet zeggen dat het zeker niet ten koste ging van de hoeveelheid aandacht die ik die avond heb gekregen.. ;) Overigens zullen jullie begrijpen dat specifieke foto´s van deze avond helaas niet getoond kunnen worden, maar voor een indruk verwijs ik jullie graag naar de wat meer verhullende foto´s... ;)

Zondag was ik ongelofelijk brak en opnieuw flink aan de diarree. Mooi man, zo´n feestje! Maar weer aan de Norrit dus en ´s avonds hebben we de bus gepakt naar Potosi, waar we om 06.00 ´s ochtends zijn aangekomen. Op maandag hebben we voor de volgende dag een tour naar de mijn geboekt en een tour naar het zuidwesten van Bolivia.

De mijn van Potosi is nog volop in gebruik. Dagelijks gaan de mannen en jongens (van soms zelfs pas 12 jaar!!) hier de gangen in om onder erbarmelijke omstandigheden het zilver te gaan uitgraven. Gemiddeld werkt men 15 tot 20 jaar in de mijn. Na ongeveer 12 jaar is bij de meesten de longcapaciteit tot 20% gedaald door het continu inademen van schadelijke gassen (met name door slicium-stof) en mogen ze met pensioen. Als toerist mag je ook deze mijn in, maar het wordt van tevoren goed duidelijk gemaakt dat je hier geen museum aan het bezoeken bent en dat het niet zonder gevaar is. Over het algemeen zijn dit soort waarschuwingen een tikkeltje overdreven maar in dit geval was het meer dan waar: In de mijn barstte het van de plekken waar je met gemak je nek kon breken. Heel erg voorzichtig zijn we door allerlei gangetjes geklauterd en gekropen tijdens een 3 uur durende tocht. Daarbij werd je af-en toe ondersteund door de gids om te voorkomen dat je in een gat van 20 meter diep zou donderen.

We hadden ook nog wat spulletjes voor de mijwerkers meegenomen want dat stellen ze heel erg op prijs. Op de lokale markt kun je coca blaadjes kopen (heel waardevol want hier kauwt men per dag een zak van weg, het werkt ongeveer als cafeine) maar ook zaken als dynamiet (!!) en alcohol. Die alcohol is wel wat om bij stil te staan: het gaat om 95% pure drinkbare alcohol die dan ook puur door de mijnwerkers wordt gedronken. Dit spul drinkt men elke vrijdagavond om het weekend te vieren. Dit doen ze in de mijn en volgens onze gids vallen er per jaar zo´n 15 mijnwerkers straalbezopen in de mijn hun noodlot tegemoet. De rest drinkt door totdat ze het bewustzijn verliezen... en dinsdag gaan ze weer aan het werk. Flink onder de indruk van de slechte omstandigheden en ouderwetse manier van werken stonden we een tijdje later (toch wel een beetje blij) weer buiten.

Diezelfde avond zijn we in de bus gestapt naar Uyuni, waar we na een hobbelige rit om 02.15 ´s nachts zijn aangekomen. Uyuni staat bekend als het startpunt voor een fraaie reis langs de zuidwestkant van Bolivia. Deze rit in een Jeep voert langs een enorme zoutvlakte en gaat vervolgens door langs enkele fraaigekleurde meren vol met flamengo´sv (bv het rode Laguna colarada en het groene Laguna verde). Je zit per dag vele uren in de jeep maar de landschappen zijn onbeschrijflijk mooi. Ik kan hiervoor eigenlijk het beste naar de foto´s verwijzen want dit laat zich moeilijk in woorden vangen. Helaas was ik op dag drie wel weer flink het zakkie want dankzij een voedselvergiftiging was ik weer helemaal terug bij af (straalmisselijk en zwaar aan de diarree zat ik zo ongeveer kotsend in de hobbelende jeep tijdens een 14 uur durende reis terug naar Uyuni. (*#@!%&%$*!!). Maar goed, de foto´s zijn in elk geval prachtig geworden.;) (inmiddels voel ik me gelukkig weer een stuk beter!)

Doordat ik volledig gaar was zijn we vrijdagavond toch maar in Uyuni gebleven en uiteindelijk zijn we zaterdagavond met de bus naar Sucre gegaan. Sucre is een prachtige koloniale stad aan de oostkant van Bolivia. Vandaag ben ik zowaar eens naar een museum geweest (jaja!) en verder is het een relaxte stad om weer even te lummelen. Dat mag ook wel want dinsdag vertrekken we naar Iguazu Falls, in het uiterste noordoostpuntje van Argentinie. Deze reis voert door Paraguay dus dat wordt weer zo´n 36 uurtjes in de bus. Ik heb er al zin in....

Tot volgende keer!

Lex