Hola!

Ik loop alweer een beetje achter dus hier komt een verhaal over de afgelopen 3 weken!

Na Cusco ben ik via Arequipa, Puno en Copacabana doorgereisd naar La Paz. Vanuit la Paz zijn we naar Rurrenabaque gevlogen voor een trip naar de jungle. Inmiddels zijn we weer terug in la Paz waar we nog een nachtje zullen blijven voordat we doorreizen naar de zilvermijnen van Potosi.

Arequipa

Op zaterdagavond 10 oktober zijn we vertrokken voor een 11-uur durende busreis naar Puno. Stel je een bus voor met een stoel die vrijwel helemaal vlak kan en voldoende beenruimte biedt om prima te kunnen slapen. Op zich prima toeven dus, behalve het feit dat de airco dusdanig hoog stond dat we het ijs van de binnenkant van het raam konden schrapen (letterlijk!!). Nou ja, in het kader van ´beter te koud dan te warm´ toch een prima tocht gehad en de volgende ochtend waren we om 06.00 in Arequipa.

Arequipa is best een leuk stadje met een fraai Plaza de Armas en een mooi historisch centrum. Het staat vooral bekend om een enorm klooster en om de nabijgelegen (schijnbaar) diepste canyon ter wereld. Het klooster hebben we maar even overgeslagen omdat we zondagmiddag naar het lokale stierenvechten konden gaan. Hierbij wordt de stier verder niet gestoken o.i.d dus dat maakt het vermaak nog wat prettiger. Op de tribune aangekomen was het de vraag of het stierenvechten nou de attractie was of dat wij dat zélf waren: de stadionspeaker heette iedereen van harte welkom en vooral ook een hartelijk welkom aan de drie toeristen dáár links op de tribune! We kregen nog net geen applaus, maar we hebben natuurlijk wel even het ´publiek´ toegezwaaid... :)

Op maandagmorgen moesten we om 03.00 (bweuh!) klaarstaan om met de bus richting de canyon te vertrekken. Na een rondje van een uur langs allerlei andere hostel vertrokken we eindelijk, om vijf uur later nét een half uurtje te laat aan te komen bij het condor-uitkijkpunt over de canyon. We hadden de condor-hausse dan wel net gemist maar na toch een paar sightings konden we weer hop- hop- hop de bus in naar de volgend halte (deze peruanen waren nogal van de klok: 09.02 uit de bus betekende wel dat je om 09.32 weer ín de bus moest zitten anders was je te laat. Niet helemaal mijn reisstijl, maar goed).

De volgende halte was het startpunt van de afdaling naar de onderkant van de canyon. Het is eigenlijk meer een vallei, want eromheen liggen allerlei bergen en onderin bevonden zich kleine dorpjes. Op dat moment bleken we niet met twee toegezegde 25-jarige duitsers te gaan wandelen, maar met twee gepensioneerde 65-plussers uit Engeland. Op zich heel vriendelijke en fitte lui, maar het tempo kwam dusdanig laag te liggen dat we zeker twee uur langer over de afdaling hebben gedaan en dus te laat waren om nog lekker naast het zwembad (jaja!) van het zonnetje te kunnen genieten. Van de gids mochten we namelijk niet vooruit lopen, de groep moest bij elkaar blijven. De man en ik lagen elkaar sowieso niet omdat hij ons van geen enkele informatie voorzag en voor de toeristen ging bepalen wanneer het weer tijd was voor een kodak-momentje.

De volgende morgen begonnen we om 05.00 weer met wandelen. Na enig subtiel overleg met de gids (´vandaag wandelen we echt onze eigen snelheid ´) zijn we in marstempo naar boven gevlogen (letterlijk, want ik had straalaandrijving omdat ik per-ongeluk twee bak-bananen had gegeten.... ). Boven aangekomen hebben we gelunched en na exact 52,5 minuut in een mineraalbadje te hebben gedobberd zaten we weer in de bus terug naar Arequipa. Conclusie van deze tour was dan ook dat de Canyon de Colca best aardig is maar dat je vooral geen tour moet boeken en dat je de tocht gewoon lekker zelftandig kunt gaan wandelen.

Isla del Sol

Op woensdagmorgen zijn we met de bus naar Puno gegaan (drie uurtjes toeren). Vanuit Puno kun je de eilanden van Lake Titicaca bezoeken maar omdat we gehoord hadden dat dit één grote toeristische kermis is hadden we besloten om naar het Boliviaanse deel van Lake Titicaca te gaan, vanuit Copacabana. Dit ligt net over de grens en omdat die vanaf 19.00 ´s avonds gesloten is hebben we een nachtje doorgebracht in Puno. De volgende ochtend weer met de bus verder naar Copacabana. Inmiddels hadden we een sterk bus in-bus uit-slapen- en weer de bus in- gevoel dus het werd tijd om een paar dagen te relaxen op het eilandje Isla del Sol in Lake Titicaca. Isla del Sol was heel rustig dus daar hebben we twee nachten doorgebracht. Op zondag gingen we weer terug naar Copacabana. Op de terugtocht hield de motor van de boot ermee op maar binnen een uurtje werden we alweer opgehaald door een andere boot dus al met al prima vervoer. Die middag zijn we maar gelijk doorgereisd naar La Paz.

La Paz

Over La Paz kan ik eigenlijk niet zoveel zinnigs melden aangezien er hier niet zo heel veel valt te zien. Het is een stad met bijna 1 miljoen inwoners en het ligt op zo´n 3500 meter hoogte. Wij hebben de stad gebruikt om even bij te komen na alle busreizen van de afgelopen dagen en om één en ander qua vluchten te kunnen regelen. In La Paz heeft ook de Zwitser (voorlopig) afscheid genomen omdat hij eerst richting Chili wilde gaan reizen. Op vrijdag 23 oktober zijn we in een half uurtje naar het plaatsje Rurrenabaque gevlogen met een klein vliegtuigje waar 20 man in past. Rurre heeft een grasbaantje dus er wordt alleen gevlogen als de baan droog genoeg is om te landen en gelukkig was dat het geval. Een schijnbaar vrij ruw ritje later (ik heb geen idee want ik lag heerlijk te maffen) waren we op de plaats van bestemming. Rurrenabaque ligt vlakbij het park ´Madidi´wat geld als één van zuid-amerika´s allermooiste parken vanwege de enorme diversiteit aan flora en fauna die je er kunt vinden.

Rurrenabaque: de jungle en de pampa´s

In Rurre hebben we op vrijdag gelijk twee tours geboekt: één tour op zaterdag van twee dagen naar de jungle en een tour van drie dagen vanaf maandag naar de pampa´s. De jungle tour betekent echt door het ourwoud wandelen en de pampa´s gaat meer over riviertochten en achterliggende graslanden (beetje mangrove achtig, alleen ligt dat buiten het regenseizoen droog). Bij de jungle tour gaat het meer om het echte amazone- oerwoud gevoel: bloedheet en vochtig en je loopt rond in een woud waar je zelf je weg niet meer uit vindt. In de jungle kunnen de beesten zich prima verschuilene dus die zie je relatief weinig. In de pampa´s daarentegen zitten vrijwel alle beesten direct langs de waterkant dus die kun je prima zien tijdens een boottochtje.

De jungle tocht beviel uitstekend: na een boottocht van zo´n drie uur kwamen we aan in een simpele lodge op een open plekje in het oerwoud. Na de lunch gingen we de jungle in voor een trektocht van een paar uur. De groep bestond uit twee fransen, twee polen (eentje van 150 kilo..) en een jolig hollander. Onze gids was bijzonder ervaren en wist tijdens de tochten veel te vertellen over met name allerlei bomen en planten. Ook hebben we nog een groep wilde zwijnen weten op te sporen. De gids gaf aan dat we vooral op moesten passen voor allerlei insecten; met name bepaalde mieren bleken zwaar giftig te zijn. Met de broekspijpen in onze sokken gestoken gingen we dus de jungle door. Prompt werd deze jongen dus in zijn nek gebeten door een mier, hetgeen resulteerde in een knallende koppijn. Hierdoor helaas wel de volgende ochtend de trekking moeten missen, maar van de zeven toeristen gingen er uiteindelijk maar 3 mee omdat de rest ziek, zwak en misselijk was. Een bijzondere jungle ervaring rijker zijn we die zondag weer teruggevaren naar Rurre.

De volgende ochtend weer in de startblokken voor de reis naar de Pampa´s. Hiervoor moesten we eerst 3 uur stuiterend in een jeep over een overharde weg naar de rivier. Van daaruit startte de tocht met een drie uur durend boottocht naar de lodge. Gedurende deze tocht konden we genieten van alle dieren langs de waterkant: krokodillen, alligators, aapjes, blauwe reigers, kapibari´s (soort van enorme hamster), paradijsvogels en nog allerlei andere vogels waar ik de namen niet van ken. We hadden flinke pech want na een uurtje begon het enorm te hozen (en dan bedoel ik dus echt stortregenen). Dit hield ongeveer anderhalf uur aan en aangezien het een open kano was (onderweg dus hozen want hij liep vol) waren we vol-le-dig doorweekt toen we aankwamen bij de lodge. Aangezien de jungle van zichzelf al vrij vochtig is droogt het allemaal voor geen meter dus ik heb de volgende twee dagen maar in mijn zwemshort rondgelopen. Die avond hebben was het gelukkig droog dus we hebben ´s avonds nog een boottocht kunnen maken waarbij we heel veel krokodillen konden spotten.

De volgende ochtend regende het alweer dus besloten we ´s ochtends maar te gaan zwemmen in de rivier. Nou zwemmen er in die rivier drie belangrijke beesten: 1. krokodillen/aligators 2. Piranha´s 3. rose rivier-doflijnen. Als rationeel denkend persoon kun je je dus afvragen of het zo verstandig is om een verfrissende duik in die rivier te gaan nemen, maar volgens de gids (die het al jaren doet) werkt het als volgt: als er dolfijnen zijn dan zijn er geen piranha´s danwel dan bijten de piranha´s niet (vraag me niet waarom, ik heb het ook maar voor kennisgeving aangenomen...) en de krokodillen zijn niet zo geinteresseerd in mensen danwel zijn er bang voor....wij ook voor hun, dat scheelt...

Afijn na een kort boottochtje legde onze kano aan en op het moment dat ik op de oever stond kwam er dus een krokodil van een meter of drie aangekropen. Op het moment dat het beest op zo´n 2,5 meter afstand was genaderd werd het tijd om met een flinke stok duidelijk te maken dat ie weg moest. De stok werd met gewillige bek beetgepakt en al gauw had ik dus geen stok meer en lag de kroko (al grommende) nog steeds op dezelfde plek, alleen nu een tikkie chagrijniger.. ;) Éen van de polen probeerde het nog met zijn paraplu maar ook dat bracht weinig soelaas (helaas is hier geen beeldmateriaal van maar vergeet niet dat het nog steeds stortregende). Op dat moment begon de gids te roepen: ´don´t, that´s pedro´! Bleek deze kroko dus een ietwat gewende krokodil te zijn die meestal van de gidsen te eten kreeg. Pedro had inmiddels enigszins de aftocht geblazen maar werd door de gids met een handje in het water weer teruggelokt naar de kant.... waarna hij hem tot onze stomme verbazing eens lekker achter zijn oren kriebelde!!! Daarna was het natuurlijk ook onze beurt en met mijn enkels op pak ´m beet 20 centimeter afstand van de bek van de krokodil heb ik ´m ook achter z´n oortjes staan kriebelen... ehm, ja. Ben dus blij dat ik al mijn tenen (en enkels) nog steeds heb. Nogmaals echt ongelofelijk dat niemand zijn camera had meegenomen, want dit zijn toch wel kodak momentjes.

Overigens bleek er aan de andere kant van de kano inmiddels nog een krokodil te zijn opgedoken die ook regelmatig door de gidsen werd ´bijgevoerd´. Goed, met kroko 1 zo´n 10 meter op links en kroko 2 idem op rechts zijn we dus gaan zwemmen in de rivier met piranha´s, samen met een stel rose dolfijnen. Geeft toch wel een beetje een apart gevoel en de krokodillen werden dan ook door iedereen scherp in het oog gehouden.

Na dit enerverendezwem-uitje zijn we ´s middags in de mangroves /grasland op zoek gegaan naar een anaconda. Deze werd al gauw gevonden en na wat kodak momentjes lieten we de slang weer gaan. Tijdens deze sessie werd alleen een andere Hollander nog even in zijn laars te grazen genomen maar verder viel het zat mee. (blijken anaconda´s dus toch te kunnen bijten). Na het avondeten ben ik nog even op catfish wezen vissen, hetgeen extra vermakelijk was door de aanwezigheid van een krokodil naast de steiger. Deze lag natuurlijk te wachten op de verse vis die we hem dan ook van harte hebben toegeworpen. (is weer eens wat anders dan een reiger voeren).

De volgende ochtend hebben we nog even gevist op piranha´s. We hebben er diverse gevangen hetgeen dus bevestigde dat we ertussen hadden gezwommen. Na een prima lunch (met piranha´s:) zijn we weer met de boot en jeep terugegaan naar Rurre en de volgende dag zijn we teruggevlogen naar La Paz.

Next: op naar de zilvermijnen van Potosi, de zouvlaktes bij Uyuni en daarna door naar Sucre!

Hasta Luego,

Lex